één op acht

Sommige vragen krijg ik regelmatig voorgeschoteld, vandaar, speciaal voor jullie: "Chemo krijgen, hoe gaat dat eigenlijk?". Een verslag van uw reporter ter plaatse. Dinsdag 23 mei 2017 9u55 We checken in bij het oncologisch dagziekenhuis in Gasthuisberg. Gelukkig moeten we niet parkeren op de hoofdparking en kilometers stappen door het ziekenhuis om bij het dagziekenhuis aan te komen. Een speciale kanker-badge opent de slagboom van een parking vlakbij de afdeling en vlakbij de afrit van de autostrade. Logisch, want de kans is groot dat ik aan het eind fysiek niet meer in staat zal zijn om lange afstanden te wandelen. Service voor de patienten. Ik krijg mijn identificatiebandje om en moet voor de eerste, maar lang nog niet de laatste keer vandaag mijn geboortedatum zeggen. 10u Ik krijg deze keer een luxe-suite toebedeeld, een eenpersoonskamer(tje). Er zijn drie mogelijkheden waar je de dag kunt doorbrengen: ofwel een eenpersoonskamer, ofwel een soort van cabine (...

Woensdagnacht, de klok slaat exact 3 uur. Ik lig te stuiteren in bed: draaien, keren, draaien, keren op de rustgevende tonen van 's mans ademhaling. Mijn hoofd daarentegen draait op volle toeren. Het 'ideale' moment om een update te neer te pennen hoe ik chemo ondertussen verteer... Dat nachtelijke klaarwakker zijn is een kadootje van de cortisone die ik moet nemen de eerste twee dagen na de chemo. Het gaat ontstekingen tegen die de chemo zou kunnen veroorzaken in het lichaam, maar cortisone is eveneens een oppepper, met als bewijs het uur van dit schrijven. Durf ik al in termen van patronen spreken hoe de epirubicine zich laat voelen? Ik kreeg afgelopen dinsdag chemo nummer 3 (van 4 !! Ik tel eerst af tot deze 4 kuren achter de rug zijn. De 3 maanden met 12 beurten taxol die nog volgen, laat ik even buiten beschouwing.) Als de infobrochure over de nevenwerkingen van epirubicine 42 pagina's telt, kan het haast niet anders dan dat ik wel last heb van een paar zaken en t...

65 jaar zou je eergisteren geworden zijn, maar je blijft voor altijd 62. Geveld door kanker. Nooit kunnen begrijpen dat jouw lichaam zo kon wegkwijnen, terwijl je geest zo volhardend bleef vechten tot de laatste minuut. Je was nooit een grote prater. Zelden heb je over je ziekte gepraat, niet toen je prostaatkanker kreeg op je 56e, niet toen je 5 jaar later een nieuwe kankerdiagnose te verwerken kreeg en niet toen de uitzaaiingen de aftakeling in gang zetten. Dat het jouw keuze was om er niet over te praten, daarmee heb ik mijn gedachten gesust de afgelopen 3 jaar. Maar nu ik hetzelfde pad bewandel, knaagt het steeds meer aan me : was dat wel zo? Heb jij ons willen sparen door het zwijgen? Hebben wij jou gespaard? Of hebben we alleen maar onszelf bespaard door mee in de stilte te stappen?

Niet op dag 10 begon de haaruitval, maar op dag 17, vorige week vrijdag. Plots komt het dan echt los. Voor de mensen die een beetje nieuwsgierig zijn naar hoe mijn kopje er onder dat mutsje uitziet : het had aanvankelijk iets van het haar van Monchichi, maar ondertussen lijk ik meer op een half gepluimde kip. De dochter vraagt subtiel of ik misschien voortaan altijd de muts kan ophouden, want : nu zie je er echt wel raar uit. En gelijk heeft ze. Het is geen zicht. Wat zou ik graag hebben dat het hele boeltje op een uurtje tijd verdwenen is. Ik ben wel opgelucht dat mijn lange lokken reeds kortgewiekt zijn. Het zorgt voor een iets minder bruuske overgang, maar balen is het sowieso. De losse haren dwarrelen rond, plakken in de bodylotion en hangen vast in de mutsjes. Een rolletje om kleren van pluisjes te verlossen, blijkt een handig ding om de mutsjes te 'ontharen'. Het is die vrijdag niet alleen een bad hair day , het is een moeilijke dag tout court. Op mijn facebook-wall zi...