één op acht

De trajectbegeleidster vatte de nieuwe chemokuur taxol krachtig samen: "Voortaan geen slechte week, afgewisseld door een goede week, maar 12 matige weken." Tsjah, ik was niet meteen aan het juichen bij dat nieuws en het vreugdedansje door de living bleef ook uit. Daarnet liep nummer 4 door de poortkatheter naar binnen. Tot nu toe ondervind ik lichte nevenwerkingen, maar heel doenbare. Als ik persoonlijk de vergelijking maak met de epirubicine, dan valt deze (voorlopig) goed mee. Nu pas besef ik dat ik best wel misselijk was bij de eerste kuur. Deze chemo ligt helemaal niet op de maag. Het opent tegelijk de ogen hoe snel je alles als normaal gaat ervaren als je kanker hebt of ziek bent. Het bereik van de vervelende effecten die ik als draaglijk omschrijf, dijt uit. Wat merk ik op na 4 taxol-beurten? De vermoeidheid neemt serieus toe, mede door het slechte slapen van de afgelopen week (maar wie sliep wel goed met die tropische temperaturen?). De voorspelde neuropathie (tinteli...

"Heb je er ook aan gedacht?" vroeg ik zondagmorgen aan de man. "Ja", bevestigde hij. "Waren wij dat wel? Het leek een andere realiteit." Hij verwoordde perfect wat ik voel. We sloten zaterdag het schooljaar af, samen met het oudercomité en de leerkrachten. Gezellig samenzijn en bijpraten, toasten op de vakantie, kinderen die zich amuseren. Alle ingrediënten voor een mooie avond. En dat was het. Toch knaagde het ergens. Exact een jaar geleden stonden we daar ook: ik met een beginnend buikje, door de ergste misselijkheid heen, het nieuws aan iedereen verkondigend. Bouwgrond gekocht. De scherpste kantjes om het verlies van mijn vader en mijn schoonmoeder verzacht. Het vooruitzicht dat de man, na een periode van 6 jaar in het buitenland werken, eindelijk terug fulltime in België aan de slag zou gaan. De toekomst lachtte ons toe. We kunnen amper geloven dat wij het waren. Een jaar later. Kind dood. Kanker. De man werkt nu effectief in België en de bouwgrond is...

Ergens onderweg werd 'flipkip' mijn bijnaam. Mijn profielfoto op Facebook was jarenlang Ginger uit Chicken Run. Waaraan ik die eer te danken heb, spreekt voor zich. Leeftijd brengt een zekere mate van rust in het hoofd, maar helemaal van mij afgeschud heb ik mijn bijnaam toch niet. Dat bleek vorige week dinsdag weer eens, toen ik terug in het ziekenhuis was, wachtend op een nieuwe chemo. De trajectbegeleidster bracht mij een bezoekje, naar aanleiding van een vraag die ik haar mailde. Of het wel normaal was dat mijn eierstokken blijven functioneren ondanks de chemo? Flipkip met productieve eierstokken, dat klinkt als een ideale combo om te panikeren. De chemo wordt verondersteld de cyclus te stoppen waardoor er geen vrouwelijke hormonen meer geproduceerd worden, een welgekomen extraatje voor de patienten met een hormoongevoelige tumor. Dat is de reden waarom de antihormoontherapie normaliter pas gestart wordt bij de aanvang van de bestralingen. Ik ben in alle staten omdat mi...