Taxol, vooralsnog geen brol

De trajectbegeleidster vatte de nieuwe chemokuur taxol krachtig samen: "Voortaan geen slechte week, afgewisseld door een goede week, maar 12 matige weken." Tsjah, ik was niet meteen aan het juichen bij dat nieuws en het vreugdedansje door de living bleef ook uit. Daarnet liep nummer 4 door de poortkatheter naar binnen. Tot nu toe ondervind ik lichte nevenwerkingen, maar heel doenbare. Als ik persoonlijk de vergelijking maak met de epirubicine, dan valt deze (voorlopig) goed mee. Nu pas besef ik dat ik best wel misselijk was bij de eerste kuur. Deze chemo ligt helemaal niet op de maag. Het opent tegelijk de ogen hoe snel je alles als normaal gaat ervaren als je kanker hebt of ziek bent. Het bereik van de vervelende effecten die ik als draaglijk omschrijf, dijt uit.

Wat merk ik op na 4 taxol-beurten? De vermoeidheid neemt serieus toe, mede door het slechte slapen van de afgelopen week (maar wie sliep wel goed met die tropische temperaturen?). De voorspelde neuropathie (tintelingen in voeten en vingers door beschadiging van de gevoelszenuwen) begint de kop op te steken. Mijn benen zijn rusteloos 's avonds in de zetel en in bed. Stilzitten wakkert het allemaal aan. Blijven bewegen daarentegen helpt. Door de spier- en gewrichtspijn voel ik dat net dat zwaarder wordt. Het grandioze plan om te blijven joggen tijdens de behandeling, bleek een utopie. Ik ben nog een aantal keer gaan meelopen met vriendinnen. Na 3 kilometer zwaaide ik hen noodgedwongen al uit: zij opgewarmd, ik uitgeput, maar hey! Wat trots dat ik toch nog 3 kilometer liep. Helaas, vorige week sleepte mijn tong al op de grond na 2 korte straten. Misschien was de hitte de boosdoener en moet ik een nieuwe poging wagen nu het koeler is. Ik wil koste wat kost de fysieke aftakeling tegengaan.

Dat zijn ze tot nu toe, al die 'doenbare' nevenwerkingen. In het ziekenhuis voorspellen ze een toename van de ongemakken vanaf kuur 3 à 4. Wordt vervolgd!