één op acht

Ik hink (serieus*) wat achterop met het bloggen. Zo gaat dat als een mens het werk en het gewone leven hervat. De kanker verdwijnt wat naar de achtergrond, maar tegelijk is er elke dag wel iets dat me eraan doet herinneren : de medicatie, mijn prothese of die groepsfoto aan de koelkast op het werk. Die werd genomen half december en ik had toen nog ultrakort haar. Telkens ik voorbij de koelkast passeer, schreeuwt de foto : Hallo, jij daar, met je kanker. Het blijft gek om artikels te lezen of reclamespots te horen over Kom Op Tegen Kanker . Dat besef: ik ben één van die kankerpatiënten, waarvoor dat geld wordt ingezameld. Maar goed, ik wijk af. Maandag 8 januari 2018 stond mijn eerste controle gepland in het UZ. Toen die afspraak gemaakt werd bij de laatste bestraling op 6 oktober, leek dat een onoverbrugbare eeuwigheid om zonder doktersbezoek te stellen. In werkelijkheid was het even knipperen met de ogen en daar zat ik al terug in de wachtzaal van het borstcentrum. De man vergezeld

Stel je volgend vredig tafereel voor : mijn collega en ik zijn aan het werk op onze nieuwe werkplek. De verhuis is tijdens mijn afwezigheid gebeurd, moet u weten, dus veel heb ik de eigenaar van het gebouw nog niet gezien. Edoch, ik heb hem wel al ontmoet en mezelf toen kort aan hem voorgesteld. Ik ben nog maar net terug aan het werk. Mijn haar is aan het groeien, maar nog ultrakort, ver verwijderd van de bos recht naar omhoog groeiende chemokrullen van nu. Plots wordt er geklopt op de deur. Ik doe open. "We komen voor de afwasmachine, want er waren problemen, hoorden we." Ik laat de eigenaar en zijn schoondochter binnen. Ze bekijken het geval. Ondertussen ga ik terug aan het werk. Ik zie dat ze tot een conclusie gekomen zijn, sta recht en vraag of ik kan helpen, of ze iets willen doorgeven? Ze wijzen naar mijn collega, die nog steeds aan het bellen is. "We wachten wel." Soms hebben mensen heel veel aan ons te vertellen, dus het duurt wel even vooraleer mijn colleg

Het antwoord dat ik geef op de vraag of ik nu genezen ben, dat wordt maar matig enthousiast onthaald. Mensen willen duidelijkheid. “Ja, ik ben genezen” of “Neen, ik ben niet genezen.” Iets tussenin, dat valt blijkbaar moeilijker. Nu mijn haar volop in bloei staat, moet het wel een “Ja, ze is genezen.” zijn, toch? Zo simpel is het niet. Het echte antwoord is: “Ik weet het niet.” Misschien is er geen kankercel meer in mijn lichaam te bespeuren, maar evengoed kan de kanker zich op dit eigenste moment aan het ingraven zijn in mijn lever. De tijd zal het me leren. Als ik herval, dan was ik blijkbaar toch niet genezen en waren de ontsnapte cellen niet gedood. Als ik niet herval, is de vraag: komt het dan door de operatie, door de chemo, door de radiotherapie? Of zijn het de pillen geweest die de laatste genadeslag hebben toegediend aan die hardnekkige kankercellen? Of waren alle kankercellen direct al verwijderd na mijn operatie? Ook daar zal nooit een antwoord op zijn. Nu het leven zich st