hetzwartgat.be
Bloggen is niet alleen een inkijk geven in je leven, maar ook in je hoofd. Je gedachten eruit laten rollen. Ordenen. En vervolgens hopen dat je eigen realiteit ook geordend geraakt. In de eerste versie van mijn blog over ons stilgeboren kindje schreef ik een paragraafje over hoe de man dit alles beleefde … om het bij een volgende lezing te schrappen. Uit respect. Maar niet alleen dat. Ook uit het volle besef dat als ik zijn rouw zou omschrijven, dit een interpretatie is. Mijn interpretatie. En laat interpretaties net gekend zijn voor hun afwijken, hun inkleuren, hun vastzitten in een bepaald kader. Ook al hebben we natuurlijk gebabbeld over zijn gevoelens bij het verlies, mijn gevoelens, onze gevoelens. Ik vond niet dat ik (mijn versie van) zijn rouw zomaar de wereld kon insturen op mijn blog. Zijn onzichtbare verdriet zou wel naar buiten komen, ooit, op zijn moment. Als er iets is dat ik over rouwen leerde, dan is het dit wel: het is zo’n hoogst individueel proces. Dat beseffen en ver