Wist je dat ...

- er een job als 'patientenvervoerder' bestaat in het ziekenhuis? Iemand komt je ophalen op de afdeling waar je verblijft, wandelt met je mee of duwt je bed door het doolhof dat Gasthuisberg heet en brengt je tot aan de wachtzaal van het onderzoek. Afgelopen dinsdag pikte eentje me op om naar de oogarts te gaan. Ze vertelde me dat ze dagelijks zo'n 15 à 20 kilometer stapt door het ziekenhuis. Meestal word je via een shortcut naar de plaats van afspraak gebracht. Op twee minuutjes stonden we er. Ik stapte zelf terug via de 'reguliere' gangen en deed er 10 minuten over. Dat was trouwens al het tweede bezoekje aan de oogarts de afgelopen week, op aanraden van de oncoloog. Ik heb een hardnekkige oogontsteking. Mijn ogen zijn geïrriteerd en ik ook, want het geeft een vreselijk ambetant gevoel.

- ze in Gasthuisberg slimme tv's hebben en ze die OctopUZ gedoopt hebben? Je kunt er je maaltijden op bestellen, je medisch dossier raadplegen, radio luisteren, tv kijken en internet gebruiken. Dat laatste heeft als gevolg dat ik tijdens een van de chemosessies een stuk of 6 afleveringen van FC De Kampioenen moest aanhoren bij de patiënt recht tegenover me. Ja, je leest het goed, zes! Er zijn grenzen. Veel geroloogd die namiddag. Afgelopen dinsdag werd ik dan weer langs alle kanten belaagd door de Tour de France. Zelfs in het ziekenhuis ontsnap ik er niet aan.  

- chemosessies daarentegen ook heel gezellig kunnen zijn met een blij terugzien, 'n fijne babbel en zelfs een stukje taart?

- een pruik (voor een stuk) door de mutualiteit terugbetaald wordt, maar er voor sjaaltjes en chemomutsen geen tussenkomst bestaat (terwijl deze best prijzig zijn)?

- dat de zoektocht naar de chemosjaaltjes mij veel tijd heeft gekost en achteraf gezien een beetje verloren energie was? Ik loop al twee maanden met mijn kale koppie rond. De man noemt mij nu liefkozend baldie. Het is gewoon gemakkelijk en die klamme muts op mijn hoofd tijdens warme dagen was ik meer dan beu. Had me drie maand geleden gezegd dat ik zo zou rondlopen, ik had je gek verklaard. In mijn gedachten heb ik natuurlijk nog altijd haar op mijn hoofd, waardoor ik me soms afvraag waarom er opgekeken wordt als ik ergens passeer om dan te beseffen: juist, ja, ik ben kaal. Behalve een enkeling die blijft staren, vallen de blikken mee. De nieuwsgierige vriendjes van de kleuterzoon stelden wat vragen de eerste keer toen ze me zagen en af en toe krijg ik wel opmerkingen in de trant van: "Heb je het dan niet koud aan je hoofd?" Meestal is dat de echte vraag, maar een enkele keer hoor ik een andere boodschap doorschemeren: "Wat gaan de mensen zeggen? Het is zo confronterend." Dat vind ik al te gek. Dat ik mij zou moeten aanpassen omdat de mensen liever niet zien wat kanker daadwerkelijk aanricht en het op die manier zo ver mogelijk van hun bed willen houden? Sorry, not sorry. Het zal mij worst wezen wat de mensen denken. Ik blijf even ziek, met sjaal of kaal hoofd.

- baldie ondertussen al wat achterhaald is? De flipkip is een donskuikentje geworden. Zoals voorspeld begint mijn haar terug te groeien. Ultrafijne, blonde donshaartjes prijken op mijn hoofd. Laat ons hopen dat het én wat dikker, én wat donkerder mag worden.

- ik onlangs begroet werd op een manier die ik niet gauw zal vergeten? We hadden een afspraak bij de schrijnwerker voor ons nieuwe huis. Ik kwam binnen, kreeg een stevige handdruk en werd begroet met "Mijn vrouw heeft hetzelde kapsel". Dat schept wel een band.

- de Zoladex (spuit voor menopauze) mijn interne thermometer helemaal naar de vaantjes heeft geholpen? Ik wou de slapeloze nachten heel graag aan de hittegolf wijten, maar helaas, zelfs met koudere temperaturen zweet ik me 's nachts te pletter. Erg onaangenaam en blijkbaar niks aan te doen, behalve dan het letterlijk uitzweten... Ook overdag heb ik vapeurs, maar die zijn draaglijk. Ik hoop dat dit nog zal veranderen eens mijn lichaam zich heeft aangepast aan de toestand zonder vrouwelijk hormoon want tien jaar lang zo slecht slapen, is niet echt een fijn vooruitzicht. #TeamNoSleep

- ik nog altijd niet helemaal gewend ben geraakt aan slapen met een onevenwichtige boezem? Als ik op mijn rechterzij lig, wat ik van nature altijd deed, ontbreekt er 'iets'.

- het artikel van Manon Huizing in Humo (20 juni 2017) mij naar de keel greep? Ze is werkzaam als oncologe, heeft al honderden mensen met borstkanker behandeld en is nu zelf getroffen. Heel eerlijk is ze in het artikel: van kanker kun je nooit genezen. Zij gelooft dat er altijd wel resterende kankercellen blijven in je lichaam, ondanks alle therapieën. En dat je alleen maar kunt hopen dat die cellen eeuwig non-actief blijven. Net wat ik eigenlijk zelf altijd al dacht (of beter gezegd: vreesde).

- ik in mei uitgenodigd werd voor een controlebezoek bij de adviserend geneesheer van de mutualiteit, ondanks dat er op het attest stond dat ik een borstcarcinoom had dat behandeld zou worden met chemotheraptie tot zeker eind augustus 2017? Ik vond het bizar dat ik na amper 2 van de 16 sessies al een uitnodiging kreeg, maar braafjes maakte ik een afspraak. De ochtend van de afspraak zelf kreeg ik een telefoontje van een zich duidelijk ongemakkelijk voelende geneesheer. Blijkbaar was het een puur administratieve zaak dat ik een uitnodiging kreeg (na 3 maand ziekte kom je op de lijst voor de controles), maar elke morgen checkt de dokter de dossiers. De 'duidelijke' gevallen belt hij even op om polshoogte te nemen van de geplande behandeling en hoe lang die gaat duren. Hij zat er erg mee verveeld. Hoefde niet.

- ik al 11 van 16 chemokuren achter de rug heb en het einde dan toch in zicht komt?

- wij niet op vakantie gaan door de wekelijkse chemosessies, maar daguitstapjes minstens even leuk zijn? Happy vacation to you and happy staycation to us!

Reacties

  1. Wat ga je er goed mee om meiske! Je laat het ons echt voelen hoe het is: zo realistisch, zo wanhopig soms, zo pijnlijk soms, maar ook humoristisch af en toe: wat moest ik lachen met jullie schrijnwerker, wat een leuk moment, da's pas humor! Fijn dat je al zo'n eind weg bent en je weer dons terugkrijgt ;-) Dat van die vapeurkes ken ik, da;s ook n lastige.... ni leuk als je dat op je 34e mee moet maken ipv 10 of 15 jaar later.....Hou vol meiske, je doet da goe! X Rita

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 10 of 15 jaar later is ook niet zo aangenaam,hoor...ik was 44 toen alles begon,Zoladex gestopt na verwijdering van eierstokken(wat verbetering van vapeurs zou moeten betekenen),maar niet echt verschil gemerkt (nog steeds Nolvadex),Ik ben nu 7,5 jaar verder en heb nog altijd last van vapeurkes,maar kan er precies beter mee omgaan...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Lymfestrengen: eufemisme voor lymfekrengen

Onvoltooid

Controle