Count your blessings

Wist je dat

-ik blij ben dat ik in een land als België woon toen het kankerbeest langskwam? Elke dinsdag in een relaxzetel de best mogelijke therapie krijgen met een team van verpleegkundigen en oncologen rond me die maar een doel hebben: mij hierdoor halen; de facturen van het ziekenhuis kunnen bekijken, achterover vallen van de bedragen die de mutualiteit al heeft neergeteld en zelf maar een peulschil moeten betalen; maandelijks een ziekte-uitkering krijgen.

- ik gezegend ben met de mensen om me heen?

Met mijn kindjes aan mijn zijde, die door hun aanwezigheid zorgen dat de kanker niet allesoverheersend wordt en ik niet afdrijf in oeverloos gepieker. Ik zou er alles aan doen om hun leventjes zo normaal mogelijk te laten verlopen. Ja, ook als dat betekent 3 verjaardagsfeestjes in een week organiseren of 20 kilometer meefietsen op een gezinsfietstocht, twee dagen na de chemo. Natuurlijk bekoop ik me dat de dagen nadien (ok, ik geef toe, 20 kilometer was ver), maar dat is het waard.

Met Team Chemo dat al van bij de start van de behandelingen wekelijks mee aftelt en me digitaal of live door de lange uren wachten sleurt. Van berichtjes met peptalk, over dansende powerrangers, unicorns tot grappige baby's die "Yes, you can" scanderen, ze passeerden allemaal de revue terwijl ik wacht op een nieuwe levering gif. Dankbaar dat jullie aan me denken, me steunen, mee duimen en aftellen.

Met mijn collega's die mee mijn ziekteproces volgen, die af en toe een newsflash met zowel serieuze als grappige zaken vanop het werk sturen en me daardoor tonen dat ik nog steeds deel van het team ben. (En eerlijk, wat zou ik graag aan het werk zijn!)

Met die lieve collega die mee de 1000 kilometer tegen kanker fietste, onder andere voor mij. Ik kreeg de mascotte en de medaille. Hartjes voor haar! Ze maakte me warm om zelf eens te gaan grasduinen in de acties van think pink. Wie weet, volgend jaar?

Met juffen die de kindjes mee opvolgen in de klas en warm aanwezig zijn als de zoon een moeilijke tijd doormaakt, een boekje over zieke mama in de bib halen en de nodige tijd met hem spenderen.

Met de familie en iedereen die opvang aanbiedt voor de kinderen, die me pusht om mee lange wandelingen te maken, die me stimuleert om onder mensen te komen, die me kaartjes of andere verwennerijen stuurt, die een luisterend oor biedt. 

Met iedereen die me aan het lachen maakt. Ja, ik kan best wel tumorhumor smaken.

Met de man, die me een paar weken geleden iets doorstuurde dat me tegelijk deed lachen en huilen. Hij stond in het station van Amsterdam te wachten en stuurde me een fotootje door van een bejaard koppel dat voor hem stond: grijs haar, regenjasjes en fietsbroekjes aan, gekromde rug, de fiets, beladen met fietszakken, aan de hand. Nu moet je weten dat wij wel een zwak hebben voor fietsen en altijd wilde plannen maken voor fietsvakanties (eilandhoppen in Zweden om er maar eentje te noemen). "Als we met pensioen zijn, dan ..."  Onder de foto schreef de man : "Zo gaan wij hier ook nog staan!" Het omvatte zoveel, maar vooral zijn rotsvast geloof in een goede afloop...