35 (+5) and still alive (geschreven 10 december 2023)

Of ik de link van mijn blog eens wou doorsturen? Zeker dat ik de link van mijn florerende (*kuch*) blog wou doorsturen. Toen zag ik het: het laatste blogje dateerde van september 2020. "Er ligt wel een dikke laag stof op", schreef ik er nog snel bij. Tegelijk dacht ik: laat mij nog eens wat schrijven. 

De vraag kwam van een nieuwe collega. Niet meer zo gloednieuw ondertussen, want ik werk er ondertussen al meer dan twee jaar. In 2021 veranderde ik van job. De zorgwereld uit, de boeiende onderwijswereld in. 

Het was een harde noot om te kraken. Ik ben honkvast, hondstrouw én een flipkip. De ultieme combinatie om eeuwig op een job te blijven zitten en die orchidee te ontvangen bij tien jaar in dienst. Ik doneerde de orchidee aan iemand die wél van orchideeën hield. Toen ik na dertien jaar vertrok, voelde het alsof ik mijn leven achterliet. Ik was er gaan samenwonen. Was zwanger. Was nog eens zwanger. Trouwde. Ging naar Amerika en dealde met een hoop ellende in die periode. Werd nog eens zwanger. Kreeg kanker. Dealde met nog meer ellende. Tussendoor werkte ik ook ;). Ze waren er al die tijd. Mijn ongelooflijk lieve collega's van "de Noord". Van Elsene naar Sint-Joost-ten-Node naar Wolvertem. Drie keer een nieuwe bureau, maar altijd omringd door dezelfde collega's. Het was me wat om hen achter te laten. Zo'n collega's vind ik nooit meer, vreesde ik, maar ik ging toch. 

Ik maakte een omzwerving op de kunstacademie. Het was het meest eenzame jaar uit mijn werkend bestaan. Eén voor één leuke, interessante en sympathieke mensen, dat zeker, maar ik zag hen niet zo vaak en ik voelde me als een kamerplantje dat men vergat water te geven, omdat niemand eigenlijk wist dat er een kamerplant stond op de vensterbank. Eens je springt, weet je dat er een valmat ligt. Dus sprong ik nog eens naar een nieuwe school die 10 uur ondersteunende kracht zocht en combineerde de 2 jobs tussen de 2 scholen. Ik vloog door de nieuwe school. De uren op de academie tikten nog trager voorbij dan ze al deden. Ongetwijfeld zijn er veel mensen die het helemaal niet zo erg vinden om vaak alleen te zitten/te werken, maar ik ben geen van die mensen. Zoveel was duidelijk. De opluchting toen ik hoorde dat ik het schooljaar dat zou volgen voltijds kon beginnen in de nieuwe school, was groot. 

Een nieuw team, nieuwe mensen, nieuwe indrukken, een school in opstart: het gaf energie in plaats van op te vreten. De vrees om als verwelkte kamerplant een stille dood te sterven, bleek daar ongegrond. Het is een komen en gaan aan mijn bureau. De meeste diverse vragen worden er gesteld, naar de meest diverse verhalen luister ik en ook het werk is gevarieerd. De energie stroomt door de school. Daar kan een mens niet verwelken. Ik geloof best dat er schoolomgevingen zijn waar je dat wel kunt, waar de zuurstof altijd op is en de watertoevoer afgesloten. Maar daar niet. Ik ben er terechtgekomen in een warm nest. Om maar een voorbeeld te geven: gisteren stonden er twee collega's aan mijn bureau: eentje met een groene kraanvogel in haar hand, de andere met een hartje, geplooid in origami. Het had hen wat moeite gekost om een kraanvogel te plooien, maar met dit symbolisch gebaar wensten ze me veel succes voor het nakende jaarlijkse kankeronderzoek.  

En hier zit ik dan, wachtend in Gasthuisberg. Ik stond net klaar bij de mammografie, maar een technisch defect zorgde ervoor dat ik terug in de wachtzaal zit. Er is reeds (jawel!) zes jaar gepasseerd na de diagnose en nog steeds ben ik de jongste in de wachtzaal. De gemiddelde leeftijd is 20, 25 jaar hoger. Maar wat kus ik mijn pollekes. Wat ben ik dankbaar dat ik hier nog zit, zeker nu ik rond me de ellende met eigen ogen kan aanschouwen. Hoe anders het kan lopen. 

Twee maand geleden vierde ik mijn 40e verjaardag. Het feestje dat rond m'n 35e gepland stond (35 and still alive), durfde ik toen niet aan. Het lot niet tarten. Ik zou het mezelf nooit vergeven. Kronkels in m'n hoofd. "Ik zal nooit 40 worden." Je wil niet weten hoeveel keer ik dat zinnetje heb uitgesproken tegen de man. Toen ik eindelijk de magische grens van 40 passeerde, besliste ik: ik vier het leven met alle dierbare mensen in m'n leven. En daar zaten ze dan, verzameld in mijn tuin: mijn oude collega's, mijn nieuwe collega's, mijn vriendinnen uit het middelbaar, uit Leuven, uit ons dorp, m'n schoonfamilie, m'n familie, mijn kinderen, de man. Mensen die er altijd al waren of op een later tijdstip m'n leven binnenwandelden. Ik stond op m'n terras en overschouwde m'n eigen feest en werd overvallen door een enorm gevoel van dankbaarheid. Dankbaar om iedereen die mij zo warm omringd en in m'n leven is, dankbaar dat ik nog in leven ben.