Een jaar later

"Heb je er ook aan gedacht?" vroeg ik zondagmorgen aan de man. "Ja", bevestigde hij. "Waren wij dat wel? Het leek een andere realiteit." Hij verwoordde perfect wat ik voel. We sloten zaterdag het schooljaar af, samen met het oudercomité en de leerkrachten. Gezellig samenzijn en bijpraten, toasten op de vakantie, kinderen die zich amuseren. Alle ingrediënten voor een mooie avond. En dat was het. Toch knaagde het ergens. Exact een jaar geleden stonden we daar ook: ik met een beginnend buikje, door de ergste misselijkheid heen, het nieuws aan iedereen verkondigend. Bouwgrond gekocht. De scherpste kantjes om het verlies van mijn vader en mijn schoonmoeder verzacht. Het vooruitzicht dat de man, na een periode van 6 jaar in het buitenland werken, eindelijk terug fulltime in België aan de slag zou gaan. De toekomst lachtte ons toe.

We kunnen amper geloven dat wij het waren. Een jaar later. Kind dood. Kanker. De man werkt nu effectief in België en de bouwgrond is er nog steeds, maar behalve dat, voelt niks nog hetzelfde.

Reacties

  1. Evelien, ik krijg kippevel en pink een traan weg ..... ik bewonder je .. xx

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Lymfestrengen: eufemisme voor lymfekrengen

Onvoltooid

Controle