Einde der chemo en aanvang der radiotherapie

En dan is het zover: de laatste chemo. Aan alle liedjes komt een eind, ook aan de niet zo mooie. Zestien chemobeurten, 20 weken in totaal. De man en de kinderen vergezellen me, die 22e augustus. De kinderen kijken niet raar op van de omgeving. Het beeld dat we hen van het ziekenhuis en de chemosessies geschetst hadden, wijkt blijkbaar niet af van de realiteit. Om de tijd te doden, spelen we wat gezelschapspelletjes. Algauw liggen de bootjes van Zeeslag in het rond en lijkt een viertal uur wachten toch iets te lang. De man neemt de kinderen mee voor een wandelingetje. De verpleegkundige die me moet 'afkoppelen', neemt de kinderen nadien mee op sleeptouw. "Wie wil mij helpen?" De zoon schudt heftig van nee, de dochter aarzelt wat, maar als ze ziet dat ze handschoentjes aan krijgt en echt een spuitje mag leegspuiten in mama's draadjes, wordt ze enthousiast. Uiterst geconcentreerd dient ze de laatste zorgen toe onder het alziend oog van de verpleegkundige. Echt mooi hoe de verpleegkundige met de kinderen omgaat. Er worden nog mannetjes getoverd uit handschoenen. We vertrekken als was het een feestpartij ! Toch loop ik de eerste dagen met een onbestemd gevoel rond: is het echt gedaan? En wat nu? De zekerheid van het wekelijks onderhoud met een oncoloog valt weg en dat maakt me bang.

Eindbalans van de taxol-kuur: zelden een dag doorkomen zonder even de zetel te moeten opzoeken om wat bij te slapen, een voos gevoel in mijn tenen en voeten, onrustige benen, pijnlijke vinger- en teennagels. Van dat laatste heb ik het meeste last gehad. Elke nagel kleurde (en kleurt nog steeds) bruin/paars/geel. Mijn teennagels deden ontzettend veel pijn, zodanig dat gesloten schoenen dragen uitgesloten was. De kanker koos dan toch de beste tijd van het jaar uit: gelukkig was het zomer en kon ik dag in, dag uit sandalen dragen. Ondertussen zijn de nagels niet meer pijnlijk. Ze zijn evenmin broos of schilferig, maar waar die bruine vlekken zaten, komen ze nu los tot halfweg de nagel. Opletten geblazen dat ik nergens blijf haken, maar zolang het pijnloos is: (daar hebben we het weer) doenbaar. Ik ben wel de apotheek binnengewipt om een ontsmettend badje voor mijn handen. Ik mag er niet aan denken wat er zich anders zou opstapelen onder die grote stukken losse nagels.

Twee dagen na de laatste chemo hebben we alweer een afspraak in het ziekenhuis. Deze keer terug in het borstcentrum voor de bespreking van het vervolgtraject op de dienst radiotherapie. Ik ben op die locatie niet meer geweest na de wondzorg in april. Het zit er bomvol in de wachtzaal. De angst valt van de andere vrouwen hun gezicht af te lezen. De man en ik zitten (schijnbaar) relaxed een boek te lezen. We beseffen dat we een goede 6 maanden geleden daar ook zo zaten, angstvallig te wachten op het doodsvonnis dat we vreesden te horen. Nu ken ik mijn diagnose, heb een groot deel van het behandeltraject net achter de rug en weet ik wat er me nog te wachten staat: het zorgt voor een ander gevoel.

We krijgen uitleg over de radiotherapie en de anti-hormoontherapie. Ik zal 16 bestralingen krijgen: start op donderdag 14 september, einde voorzien op vrijdag 6 oktober. De kans dat resterende kankercellen rond het litteken zich opnieuw tot een tumor ontwikkelen, is 50 procent. Door de radiotherapie wordt die kans gereduceerd tot 3,5 procent. Bring it on!

Om de zone die bestraald zal worden af te bakenen, moet ik de week nadien een CT-scan laten nemen. "Gaat mijn buik mee op de foto?", vraag ik. "Kunnen jullie nog eens kijken of mijn lever ok is." Uiteraard is het antwoord neen. Ze bekijken wel de andere borst. Ook mooi meegenomen. Ze markeren tijdens die sessie letterlijk de zone. Er worden vier punten gezet op mijn romp: in mijn decollete, rechts en links onder mijn oksel en iets boven mijn navel. De markeringen zijn blijvend: ze zetten mini-tattoos, door eerst inkt te druppelen en die vast te zetten met een naald. Godzijdank zijn het maar vier puntjes, want aangenaam voelt dat prikken toch niet. Geen idee hoe je in slaap kunt vallen terwijl ze 56 sterren in je gezicht tatoeëren, bedenk ik me. En neen, ik kan die er niet afwassen. En neen, ze vervagen niet met de tijd. Iemand vergeleek het met een mee-eter en gelijk heeft ze, het heeft er wat van weg. Een mee-eter in het het weinige dat van mijn decolleté rest ... in de lijst van kankerongemakken haalt dat belange niet de top 10.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Lymfestrengen: eufemisme voor lymfekrengen

Onvoltooid

Controle