Lymfestrengen: eufemisme voor lymfekrengen

Terug thuis is het opletten geblazen met de rechterarm. Ik ben de eerste dagen behoorlijk beperkt in mijn bewegingen en af en toe moet de man mij komen helpen met aan- en uitkleden. De meeste huishoudelijke taken lukken al, behalve poetsen en strijken (maar gelukkig is daar dan de oma). Een dikke week na de operatie durf ik voorzichtig fietsen en autorijden. De kine start op. Het 'normale' leven hervat zich en ik kan nu nog prima verbergen dat ik een kankerpatiënte ben. Mensen reageren nog altijd vol ongeloof als ze het nieuws vernemen (Maar jij fietst hier toch gewoon rond?).

Ik moet regelmatig naar Gasthuisberg voor de wondzorg. Er blijft zich heel wat wondvocht opstapelen ter hoogte van mijn oksel en dat voel ik. De verpleegkundigen mogen niet puncteren, daarvoor komt een oncoloog langs. De eerste keer op wondzorg, een week na de operatie, voelt de oncoloog in mijn oksel. "Soepel, geen strengen", zegt ze tegen de verpleegkundige. Ik sla er geen acht op, want over wat ik niet heb, daar maak ik me geen zorgen over. Zou ik dan toch wijzer worden door Meester Kanker? Als ik die zondag onder de douche sta en voorzichtig mijn rechteroksel inzeep (de hele zone voelt voos aan), voel ik precies een strak touw zitten en het trekt behoorlijk tegen. Onmiddellijk schieten de woorden van de oncologe terug door mijn hoofd : dit zal dan wel een streng zijn. En inderdaad, bij de volgende wondzorg voelt ze de lymfestrengen zitten. De lymfebanen in mijn arm die nu afgeknipt zijn en niet meer verbonden met het lymfeknooppunt in mijn oksel (dat er dus niet meer is), vormen littekenweefsel, verharden of drogen op en vormen strengen die de mobiliteit van de arm serieus belemmeren. Sommigen hebben daar veel en lang last van, anderen niet. De lymfekrengen moeten gebroken worden. "De leukste zijn diegene die je hoort knakken," zegt de oncologe terwijl ze er heel erg hard op duwt. Ieder zijn job en ieder zijn pleziertje, denk ik. Ik kan wel om haar opmerking lachen, maar pas nadat de pijn is weggetrokken, want wat een helse pijn is dat breken. Jammer genoeg moet ik het een paar keer ondergaan. Er vormen zich altijd nieuwe strengen en dat kan nog wel eventjes blijven duren. Een paar keer moet ik een traan wegpinken. Trunten staat niet in het woordenboek, maar ik voel me zo machteloos tijdens dat breken. Alsof het nog niet erg genoeg is...