Sterrenmeisje
In de top 5 van veelgestelde vragen staat "Vind je het erg dat je borst geamputeerd is?". Neen, ik vind dat niet erg. Wel moeilijk vind ik dat het mijn keuze niet was. Ik zei bij het horen van de diagnose meteen dat ik een amputatie wou (hoe sneller, hoe liever de hele boel eraf). Echter, borstsparend opereren was geen optie. Het gezwel was te groot of mijn borst te klein, het is maar hoe je het bekijkt. Ik kon met andere woorden niet zelf kiezen voor de amputatie. De oncoloog en radiotherapeut kozen voor mij. En net dat maakt het moeilijk. Op zich kan ik er best wel mee leven om met een borst door het leven te gaan. Het was nodig. Punt, andere lijn, of zoiets. Of ik ooit een reconstructie wil? Geen flauw idee. Eerst overleven.
Wat mij, en de man ook natuurlijk, veel meer dan die amputatie aangegrepen heeft, is een van de gevolgen die deze hormoongevoelige kanker voor ons heeft. De gezinsuitbreiding waar we zo van droomden, zit er niet meer in. De oncologe legt uit dat indien de kinderwens groot is, ze patiënten zonder kinderen aanraadt om 2 jaar anti-hormoontherapie te volgen en nadien een 'berekend risico' te nemen. Mij raadt ze sowieso aan de 5 jaar uit te nemen en niet te onderbreken. Dan ben ik 38 en kan het in principe nog altijd. Het idee dat er mogelijks nog aanwezige, slapende kankercellen terug getriggerd kunnen worden door de boost aan hormomen, doet ons besluiten om dat risico niet meer te nemen. De twee oudsten zouden dan al 11 en 9 zijn, voor ons een te groot verschil.
De eerste weken na de diagnose is dat een harde noot om te kraken, want normaal gezien zat er nu een klein meisje in een wipper naast mij. Op 21 maart 2017, twee dagen voor de volgende consultatie in het borstcentrum, is er een herdenkingsplechtigheid voor alle doodgeboren en overleden kindjes van 2016 in Gasthuisberg. We komen daar te veel. Elke kindje wordt genoemd. Met het uitspreken van haar naam heb ik het gevoel mijn kinderwens voorgoed te moeten afsluiten. Het is voor ons niet alleen een afscheid van ons sterrenkindje, maar ook van een toekomst die we onszelf gedroomd hadden met 3 kindjes.
Wat mij, en de man ook natuurlijk, veel meer dan die amputatie aangegrepen heeft, is een van de gevolgen die deze hormoongevoelige kanker voor ons heeft. De gezinsuitbreiding waar we zo van droomden, zit er niet meer in. De oncologe legt uit dat indien de kinderwens groot is, ze patiënten zonder kinderen aanraadt om 2 jaar anti-hormoontherapie te volgen en nadien een 'berekend risico' te nemen. Mij raadt ze sowieso aan de 5 jaar uit te nemen en niet te onderbreken. Dan ben ik 38 en kan het in principe nog altijd. Het idee dat er mogelijks nog aanwezige, slapende kankercellen terug getriggerd kunnen worden door de boost aan hormomen, doet ons besluiten om dat risico niet meer te nemen. De twee oudsten zouden dan al 11 en 9 zijn, voor ons een te groot verschil.
De eerste weken na de diagnose is dat een harde noot om te kraken, want normaal gezien zat er nu een klein meisje in een wipper naast mij. Op 21 maart 2017, twee dagen voor de volgende consultatie in het borstcentrum, is er een herdenkingsplechtigheid voor alle doodgeboren en overleden kindjes van 2016 in Gasthuisberg. We komen daar te veel. Elke kindje wordt genoemd. Met het uitspreken van haar naam heb ik het gevoel mijn kinderwens voorgoed te moeten afsluiten. Het is voor ons niet alleen een afscheid van ons sterrenkindje, maar ook van een toekomst die we onszelf gedroomd hadden met 3 kindjes.
Reacties
Een reactie posten