De kindjes mee in het verhaal ...

Wanneer leggen we het uit aan de kindjes ? En hoe? De man en ik zitten op dezelfde golflengte : meteen en open kaart spelen, weliswaar op kindermaat. Zodra de resultaten van de biopsie duidelijkheid brengen, leggen we uit dat er een bolletje met slechte cellen in mama's borst zit. De dokter moet nu veel foto's nemen om te weten hoe groot het bolletje is en waar het zit. "Moet je borst er dan af, mama?" vragen ze meteen. Als ik aangeef dat dat mogelijk is, vinden ze dat hilarisch! “Eén borst, mama, dan heb je nog maar één borst!” Het voelt wat raar aan, maar tegelijk zijn we opgelucht met deze zichtbaar relaxte reactie.

Na de onderzoeken en de tweede consultatie in het borstcentrum leggen we uit dat de borst er inderdaad af moet. We geven stapje per stapje wat extra info. In het ziekenhuis, na de operatie, vertellen we dat het bolletje nu weg is, maar dat mama vele malen terug naar het ziekenhuis moet om extra medicijntjes te krijgen die ervoor zorgen dat ik geen nieuwe bolletjes met slechte cellen meer krijg. Als dat nieuws wat heeft kunnen 'rijpen', brengen we aan dat ik mijn haar zal verliezen van de medicijntjes en waarschijnlijk heel ziek en moe zal zijn. De trajectbegeleidster die ons gedurende het hele ziekteproces in Gasthuisberg opvolgt, bezorgt ons een boekje 'Mama heeft kanker' (Sine Van Mol en Ann De Bodem uitgegeven door de Vlaamse Liga tegen Kanker). Die avond willen de kindjes meteen het nieuwe verhaaltje horen. Halverwege stokt mijn stem...

Hoewel ze verbazingwekkend vlot omgaan met de info, blijf ik op mijn hoede. Op een stil moment flapt de dochter er wel iets uit dat mij direct doet alarmeren : "Op je begrafenis zul jij dan een mama zijn met één borst!". Slik ... Ik probeer te achterhalen waarom ze denkt dat ik begraven zal worden (want de dokters gaan mama helpen en proberen te genezen). In haar hoofdje hebben de gedachten een loopje met haar genomen. Ze denkt dat ik leeg zal bloeden, omdat de borst afgesneden wordt. Ik kan haar vlug geruststellen met het feit dat de wonde dichtgenaaid wordt en ik een reuzeplakker zal krijgen die het bloeden doet stoppen. Oké dan en ze gaat verder spelen. 

De eerste dagen en weken na de diagnose kan ik mijn kindjes niet te lang aankijken. Mijn hart breekt in duizend stukjes. Het idee dat misschien, ooit, stel dat, ... er een kans bestaat dat ik hen moet achterlaten, ook al hebben ze de beste papa van de hele wereld, doet mijn maag ineenkrimpen. (Zelfs al weet ik dat dat een universeel gevoel is, net als bij mama's zonder kanker.) Ik herhaal vele malen in mijn hoofd dat ik er NU wel ben. Helaas haalt die troostende gedachte het niet altijd van de spoken in mijn hoofd.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Lymfestrengen: eufemisme voor lymfekrengen

Onvoltooid

Controle