Had je iets gevoeld?

Zaterdagavond 4 februari. "Ik volgde onlangs een interessante cursus rond borstkanker", zegt een vriendin. We zitten in Gent te tafelen met de vriendinnen uit het middelbaar en filosoferen over het leven en over het 'ouder worden'. Niet alleen mensen uit de generatie(s) boven ons worden getroffen door die vreselijke ziekte, maar stilaan sluipt kanker onze generatie binnen en dat stemt tot nadenken. De vriendin, een vroedvrouw die een postgraduaat lactatiekunde volgt, zet haar verhaal verder: "Bij borstkanker denkt iedereen aan een knobbeltje in de borst, maar vaak zegt het uitzicht of de vorm van je borsten veel meer, zeker als je bepaalde bewegingen uitvoert als bijvoorbeeld je armen omhoog in de lucht steken. Als er dan iets verandert aan de vorm van je borst, is dat meestal een teken aan de wand." Ik trek wit weg en hakkel nog: "Wat bedoel je dan juist met verandering van vorm?" Het antwoord hoef ik eigenlijk niet te weten, ik weet het namelijk direct: ik heb borstkanker. Een aantal weken voor het etentje merkte ik een indeuking op onder de tepel van mijn rechterborst. Geheel toevallig, want ik bestudeer niet elke dag mijn borsten terwijl ik me uitrek. De vriendinnen suggeren een bezoekje aan de huisarts op maandag om de geruststelling te vinden. Het verdere verloop van het gesprek gaat aan me voorbij en ik besluit naar huis te gaan. Het avondje uit eindigt abrupt.

Bij thuiskomst schud ik mijn man wakker: "Ik heb borstkanker!" Er zijn leukere manieren om uit je slaap gehaald te worden, maar ik moet het delen. Ik hoop op geruststelling van zijn kant (mij geruststellen is namelijk één van zijn vele kwaliteiten :)). Hij raadpleegt 'Dokter Google', maar het wegtikken der minuten wordt mijn ongerustheid alleen maar bevestigd. Dit is niet oke. Tijdens de zoektocht op het wijde web botst hij op de campagne 'Know your lemons' (www.worldwidebreastcancer.org) waar aan de hand van citroenen die afwijken van het normaalbeeld duidelijk gemaakt wordt hoe borstkanker er kan uitzien. En daar staat het, de tweede van links : mijn deuk.

Een slapeloze nacht en een huisbezoek aan de dokter van wacht op zondag later (het risico om als hypochonder bestempeld te worden, kan me gestolen worden), sta ik op de stoep met een voorschrift voor een mammografie en de bevestiging “dat er iets zit dat er niet hoort te zitten”. Ze schat dat 'iets' twee centimeter groot en oppert dat dat binnen de grenzen van het geneesbare is. Ik licht mijn moeder en broer in. Het nieuws maakt ook hen overstuur. Nog geen 3 jaar geleden zagen we hoe mijn vader de strijd tegen kanker verloor. De bezorgde vriendinnen krijgen eveneens een update. We besluiten de kindjes van 6 en 4 jaar nog niks te zeggen. Wie weet, is het toch vals alarm.

Gelukkig krijg ik op maandag al een afspraak vast voor de mammo in UZ Leuven. Er wordt geen mammo, maar een echografie genomen. De radiologe spreekt in termen van “er zit iets dat we niet graag zien”. Er worden op twee plaatsen stukjes weefsel weggenomen voor biopsie. Ik ben verbijsterd: twee plaatsen, als in twee tumoren? De dokter zegt dat er nog een mogelijke verklaring kan zijn. Het zou littekenweefsel kunnen zijn als gevolg van een borstabces tijdens het geven van borstvoeding. Borstontsteking tijdens de borstvoeding: ja. Borstabces: daar heb ik toch geen weet van. Ik durf op dat scenario niet te hopen en sluit die optie al uit. Blijft over: kanker.

Dinsdag en woensdag ga ik werken en probeer ik de knop om te draaien, maar het wachten knaagt aan me. De routine houdt mij (en ook mijn man) overeind: de kinderen moeten naar school, boterhamdoosjes moeten gevuld worden, er moet eten op tafel getoverd worden, ... De routineuze handelingen zijn een zegen, net als de kinderen zelf. Ze zorgen ervoor dat je blijft doorgaan en je gedachten kunt verzetten. We proberen zo normaal mogelijk door te gaan, maar binnenin weegt de onzekerheid zwaar door.

Woensdagavond hebben we een afspraak bij de gynaecoloog. De resultaten van de biopsie zijn net binnengekomen en mijn vermoeden wordt bevestigd : het is kwaadaardig. De eerste kern is reeds invasief (IDA), de stukjes weefsel op de tweede plaats duiden op een kern cellen die de voorlopers van kanker zijn (DCIS). Beiden kernen zouden net geen 2 cm zijn elk. Dit is het moment waarop voor velen de grond onder hun voeten wegzakt. Ik voel voornamelijk de schrik voor kanker die ik heb sinds mijn vader eraan overleed werkelijkheid worden. En schrik om dood te gaan en mijn gezin te moeten achterlaten. Ik vind het absurd ook, amper te vatten: op drie dagen tijd ga je van 'volkomen gezond' (of althans zo lijkt dat) tot 'kankerpatiënte'. We worden de dag nadien al verwacht in het Multidisciplinair Borstcentrum in Gasthuisberg.