De operatie

Nu de eerstvolgende stap in het behandelplan duidelijk is, wacht mij ... wachten. Het zijn 2 vreemde weken tussen de laatste consultatie en de operatie, stilte voor de storm. Velen noemen het vechten tegen de kanker, maar het voelt eerder als een tsunami. Het is niet vechten, het is overspoeld worden, af en toe boven komen om naar lucht te happen om dan weer opnieuw meegesleurd te worden en alleen maar te hopen dat je ooit, ergens op een stuk wrakhout kunt klauteren, overeind blijft en letterlijk niet 'hervalt'. Desondanks kan ik de afgelopen weken terug adem halen, zo voelt het althans. Na de helse week van wachten op het nieuws over metastasen, zie ik het positiever in: opereren, nabehandelen en klaar. Alleen die okselklieren baren me nog wat zorgen.

Dinsdag 28 februari om 11u worden we in het ziekenhuis verwacht voor de opname. Er staan een paar vooronderzoeken gepland om de schildwachtklier op te sporen. Tijdens de operatie snijden ze deze klier weg en onderzoeken ze deze grof: als blijkt dat er kankercellen gevonden worden op de drie snijvlakken, halen ze standaard alle okselklieren weg. Zijn er geen slechte cellen te vinden, blijven de okselklieren zitten en gaat de verwijderde schildwachtklier naar de patholoog voor verder onderzoek. In het slechtste geval blijken er alsnog kankercellen aanwezig te zijn en moet je een tweede keer onder het mes voor een okselontruiming.

Ik maak kennis met een lotgenote tijdens al het wachten, eveneens een uitgezwermde West-Vlaamse. We kletsen de tijd weg. Eén noemer borstkanker, maar het omvat zoveel verschillende verhalen, maar tegelijk zoveel gedeelde en herkenbare gevoelens. Mijn man blijft de hele dag geduldig wachten en werken. Had ik al gezegd dat hij een medaille verdient? Ik ben zo blij dat hij er is. Nochtans zei ik vaak dat hij mocht gaan werken, zijn tijd nuttig moest besteden vooraleer het ergste nog moest komen; maar wat ben ik altijd opgelucht dat hij op mij zit te wachten. Het afscheid 's avonds voelt vreemd aan. We willen het rekken en uitstellen, maar de kindjes worden opgevangen door de vrienden en familie (dankjewel nogmaals voor alle opvanghulp), de plicht roept.

Woensdagmorgen sta ik als eerste geprogrammeerd. Ben ik even blij dat ik geen extra voormiddag moet wachten. Rond 7u15 word ik al opgehaald. Ik zwaai nog even naar de lotgenote terwijl we door de eindeloze lange gangen van Gasthuisberg gerold worden. Rond de middag kom ik bij in de recovery. De oncologe had mij uitgelegd dat 1 drain na de operatie geen aangetaste okselklieren betekent (wat ze niet vermoeden gezien de beelden en MRI). Twee drains staat gelijk aan aangetaste okselklieren. Natuurlijk werp ik bij het wakker worden direct een blik op de drains. Het zijn er twee. Het vergt me heel veel moeite om mijn moed terug bijeen te vegen de dagen die volgen. Het nieuws van de okselklieren heeft mij terug doen wankelen en kopje onder doen gaan. Hoeveel lymfeklieren in de oksel aangetast zijn, weten we pas na een aantal weken.

De oncologe voorspelde een vrij vlot fysiek herstel van de operatie en dat kan ik alleen maar bevestigen. Van de amputatie zelf heb ik weinig last. Alleen de oksel doet behoorlijk wat pijn en ik loop rond met een hip handtasje met redons wondvocht in. De gedachte dat die drains op zondag uitgetrokken worden, doet mij al huiveren (maar zo blijkt nadien, onterecht zorgen gemaakt, dat valt best wel mee). Opnieuw wordt er vollen bak voor afleiding gezorgd : de bezoekjes doen mij heel veel deugd en ik ben blij dat de dagen in het ziekenhuis snel voorbij gaan. Daarnaast vind ik veel steun bij mijn kamergenote. Op zondag mag ik naar huis. Bij thuiskomst vraagt de dochter of ze mag zien hoe ik er nu uitzie met slechts één borst. Hierop had ik me niet op voorbereid. Ik leg alles zorgvuldig uit vooraleer ik de wonde toon: het litteken loopt van borstbeen tot onder de oksel, er zitten witte plakkertjes op, ... en dan gaat de (mooie, ahum!) prothese-bh uit. Behalve een "Dat ziet er wel een beetje raar uit, mama!" komt er niet veel reactie. Wel intrigerend vinden ze die prothese-bh en die prothese zelf. De dochter stopt de prothese in haar kleedje : "Nu hebben we allebei één borst!". Dolle pret vinden ze dat!