Mijn tumor en ik

Pas 3 weken na de operatie, op 23 maart, zien we de oncologe terug voor de bespreking van het pathologisch onderzoek en het volledige behandelplan. Tijdens de wondzorgsessies druppelden al wat resultaten van het onderzoek op het weggenomen weefsel door: er zijn 18 lymfeklieren uit mijn oksel weggenomen en 3 waren er aangetast. De tumor was geen 6 cm groot, maar 'slechts' 4,5 centimeter. Daarnaast is er wel nog een tweede aparte tumor gevonden van 2 mm. Ze zijn beiden hormoongevoelig. Nu we deze info al kennen, gaan we er vanuit dat er geen verrassingen meer uit de bus zullen komen, maar toch stijgt de stress naarmate de consultatie dichterbij komt. Wie weet is die kleine tumor wel HER2 positief én dus een ander type dan de grote broer én is die agressiever én is het die tweede die zorgde voor de uitzaaiingen naar de okselklieren en en en en en ... De gedachtenmolen draait op volle toeren.

De oncologe neemt uitgebreid de tijd om het verslag te overlopen. Ik wil elk detail begrijpen. 'Mijn tumor en ik', het lijkt me een goede titel voor een encyclopedie. Die wil ik alvast onder de boom. Uit het pathologisch onderzoek komen geen nieuwe resultaten naar voor. De grootste tumor is uiteindelijk een T2 (ipv graad 3, hij is matig gedifferentieerd en kleiner dan oorspronkelijk gedacht, dus hij krijgt een graadje minder toebedeeld) N1 (uitzaaiingen in de okselklieren) M0 (geen metastasen in de rest van het lichaam). Door mijn leeftijd dacht het team sowieso al aan chemo. De aantasting van de okselklieren geven hen nu een doorslaggevend argument om dit aan het behandelplan toe te voegen. Het lijkt dat de oncologe verwacht dat ik zal steigeren wanneer het woord chemo valt. Integendeel, ik had geprotesteerd wanneer chemotherapie geen deel had uitgemaakt van het behandelplan. Ik wil elke mogelijke behandeling krijgen die ervoor zorgt dat mijn kans op herval minimaliseert. 

Het behandelplan ziet er als volgt uit: chemo starten op 11 april (4 maal epirubicine en cyclofosfamide tweewekelijks, gevolgd door 12 beurten taxol op wekelijkse basis), een maand rust, een maand bestralingen en opstart anti-hormoontherapie voor 10 jaar. Ik die dacht in september terug aan mijn bureau te zitten, moet slikken. Ik heb nog even te gaan en niet alleen ik ... ons gezin moet mee de behandeling ondergaan. Een zorgeloze vakantie voor de kinderen wordt meteen gehypothekeerd door vijf maanden chemo. Dat vind ik moeilijk te verteren. Daarnaast krijg ik geen zekerheid dat ik nooit zal hervallen, ondanks amputatie, radio-, chemo- en anti-hormoontherapie. De kans wordt zo klein mogelijk gemaakt. Het liefst van al kreeg ik een garantiebewijsje van de behandelingen. Termijn: eeuwig.