Frequently Asked Questions - part II

Sommige vragen krijg ik regelmatig voorgeschoteld, vandaar, speciaal voor jullie: "Radiotherapie krijgen, hoe gaat dat eigenlijk?". Een verslag van uw reporter ter plaatse.


Maandag 2 oktober 2017

12u30

Rond Gasthuisberg zijn ze al maanden aan het werken, onder andere aan een nieuwe parking voor de spoedafdeling en de dagcentra oncologie. Ik volg onzeker de nieuwe route naar de parking en vraag me af of ik wel juist rijd. Ik blijk niet de enige. De auto voor me probeert te keren net voor de slagbomen van de parking. Ik herken een verpleegkundige van de afdeling radiotherapie die al het gerij aan de ingang gade slaat. Hier moet het wel zijn.

12u40

Na een goede 5 minuten doorstappen bereik ik de afdeling, maar een echte verbetering voor de niet zo mobiele mensen vind ik dit toch niet. Ik hoop dat de korte, rechtstreekse route naar de afdeling nog onder constructie is. Ik word 'bestraald' onder toestel 2 en leg mijn afsprakenlijst in het rode bakje aan de verpleegpost van het toestel. Zo weten de verpleegkundigen dat ik gearriveerd ben.

12u54

De afspraken hier zijn tot op de minuut getimed en je moet zelden wachten. Haast op het exacte, voorziene moment roept een verpleegkundige mijn naam door de microfoon in de wachtzaal. Ik moet gaan badgen (zo wordt mijn bestralingsprogramma al geactiveerd). Ik zoek de lege kleedkamer, moet me bovenaan uitkleden en wachten.

12u55

Ik hoor de voetstappen van de patiënt voor me en hoor haar binnengaan in het kleedhokje naast me. Het is mijn beurt en inderdaad, daar wordt mijn naam alweer afgeroepen door de microfoon. Neen, op de afdeling radiotherapie moet je niet zijn voor een persoonlijk onthaal. Het is een geoliede machinerie, een uiterst efficiënt systeem, uitgedokterd om zoveel mogelijk patiënten te helpen.

12u56

Ik moet alleen tot aan het toestel stappen. Er wachten twee verpleegkundigen op me. Eentje is in de weer met de tafel en het juiste harnas klaar te leggen. Tegen de andere moet ik mijn naam en geboortedatum zeggen. Er hangt ook een scherm waarop mijn foto verschijnt, zodat ze visueel kunnen checken dat ik het wel ben.

12u57

Ik neem plaats op de tafel: hoofd in een hoofdsteun en armen boven het hoofd. Hier is het moment, denk ik, dat de tattoopuntjes noodzakelijk zijn. Ze stippen ze eerst nog eens extra aan met een stift. De lichten worden gedoofd en ik vermoed dat ze mij goed moeten leggen via de twee assen (buik - borstbeen en linkeroksel - rechteroksel). Ik zie in de weerspiegeling van de machine toch groene lijnen. Ze leggen me exact goed: millimetertje omhoog rechts, wat verschuiven links. Het gebeurt haast woordeloos. Ik merk dat de verpleegkundigen elkaar begrijpen via een blik. "Hier goed." "Hier ook. 15,3. Bij jou?" "97." "Ok, tot straks, mevrouw." Codetaal waar ik nog altijd niks van snap. Ze verlaten de ruimte, de lichten gaan terug aan, er gaat een soort van buzzer af. Na 11 keer me afvragen wat dat geluid toch is, vraag ik nadien aan de verpleegkundige wat uitleg. Blijkbaar is dat het 'laatste man-signaal'. Zo geven ze door aan de computer of techniek dat de laatste man uit de ruimte vertrokken is en dat er bestraling mag gegeven worden, groen licht dus om te gaan bestralen. Via camera's word ik in de gaten gehouden door de verpleegkundigen in de verpleegpost. Ze kunnen mij bijvoorbeeld aansporen om stil te blijven liggen. Dat lukt me altijd, al kriebelt mijn neus net dan of jeukt mijn voet opeens. Je zult het nooit anders zien. Het is ook mogelijk om vanop afstand de tafel te doen bewegen, als ik toch niet helemaal exact juist lig in vergelijking met de foto's van de scan. Dat blijft hun vertrekpunt. Dat is wel vreemd dat de tafel waarop je ligt, beweegt zonder iemand in de buurt. Magic!

12u58

Het is nu bewegingsloos liggen wachten tot er bestraald wordt. Niet dat je dat kunt zien. De machine heeft verschillende armen met onder andere een toestel dat foto's neemt en het stuk dat effectief stralen uitstuurt. (Goede vriend Google Afbeeldingen toont je trouwens direct hoe dat ding eruit ziet.) Dat draait rond je. Een aantal keer worden foto's genomen vooraleer er bestraald wordt. De foto's dienen om te bepalen of mijn positie op de tafel goed is. Dan duurt het hele gebeuren exact anderhalve minuut langer. Na de foto's komt de arm met het bestralingsapparaat boven me. Er wordt vijf keer bestraald. Hoe weet je dat? De machine maakt een zoemend geluid, draait wat verder, zoemt opnieuw enzovoort. Er worden verschillende zones bestraald : het litteken zelf, de lymfeklieren aan mijn borstbeen, de lymfeklieren boven mijn litteken en ten slotte mijn oksel waar ze alle lymfeklieren hebben verwijderd.
Toen ze me tijdens de bespreking uitlegden dat de lymfeklieren ter hoogte van mijn borstbeen en hals bestraald zouden worden, moest ik opnieuw slikken. Deze kunnen ze niet verwijderen en controleren op kankercellen, zoals ze met de okselklieren doen. Omdat daar mogelijks kwaadaardige cellen zitten, worden die bestraald. Ik moest me echter geen zorgen maken, hoor! Op de scans zag het er allemaal rustig uit. Het stemmetje in mijn hoofd dat blijft zeggen : "Maar mijn okselklieren zagen er op de scans ook rustig uit, maar waren toch aangetast!" valt maar moeilijk te kalmeren.

13u03

De eerste keren heb ik geen flauw idee wanneer de bestraling afgelopen is, maar na verloop van tijd merk ik patronen op in het gebeuren en weet ik dat na de bestraling van mijn oksel de lichten terug uit gaan en de verpleegkundigen binnenkomen. De tafel wordt naar beneden gehaald, ik krijg de afsprakenlijst mee en kan beschikken. Af en toe schuift een afspraak een paar minuten op, maar het blijft altijd wel netjes in het tijdslot dat ik gevraagd had (tussen 11 en 13u om de files te vermijden). Lange babbels zijn hier absoluut niet aan de orde. De afgelopen 11 keer heeft één verpleegkundige gevraagd of de zone niet begint te irriteren omdat het er al verbrand uitzag en me gevraagd zeker te signaleren indien ik er last van zou ondervinden. Een andere verpleegkundige denkt weer eens de eerste te zijn die opmerkt dat ik op een vrij bekende sportster lijk. Seriously? Ook als ik kaal ben?

13u05

Aankleden en klaar. Zo snel gaat dat. Terug thuis is het smeren geblazen met Flamigel, de enige crème die ik mag gebruiken en waarvan ik een tube mee naar huis kreeg, een tube in XXL-formaat.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Lymfestrengen: eufemisme voor lymfekrengen

Onvoltooid

Controle