65

65 jaar zou je eergisteren geworden zijn, maar je blijft voor altijd 62. Geveld door kanker. Nooit kunnen begrijpen dat jouw lichaam zo kon wegkwijnen, terwijl je geest zo volhardend bleef vechten tot de laatste minuut. Je was nooit een grote prater. Zelden heb je over je ziekte gepraat, niet toen je prostaatkanker kreeg op je 56e, niet toen je 5 jaar later een nieuwe kankerdiagnose te verwerken kreeg en niet toen de uitzaaiingen de aftakeling in gang zetten.

Dat het jouw keuze was om er niet over te praten, daarmee heb ik mijn gedachten gesust de afgelopen 3 jaar. Maar nu ik hetzelfde pad bewandel, knaagt het steeds meer aan me : was dat wel zo? Heb jij ons willen sparen door het zwijgen? Hebben wij jou gespaard? Of hebben we alleen maar onszelf bespaard door mee in de stilte te stappen?