Frequently asked questions
Sommige vragen krijg ik regelmatig voorgeschoteld, vandaar, speciaal voor jullie:
"Chemo krijgen, hoe gaat dat eigenlijk?". Een verslag van uw reporter ter plaatse.
Dinsdag 23 mei 2017
9u55
We checken in bij het oncologisch dagziekenhuis in Gasthuisberg. Gelukkig moeten we niet parkeren op de hoofdparking en kilometers stappen door het ziekenhuis om bij het dagziekenhuis aan te komen. Een speciale kanker-badge opent de slagboom van een parking vlakbij de afdeling en vlakbij de afrit van de autostrade. Logisch, want de kans is groot dat ik aan het eind fysiek niet meer in staat zal zijn om lange afstanden te wandelen. Service voor de patienten.
Ik krijg mijn identificatiebandje om en moet voor de eerste, maar lang nog niet de laatste keer vandaag mijn geboortedatum zeggen.
10u
Ik krijg deze keer een luxe-suite toebedeeld, een eenpersoonskamer(tje). Er zijn drie mogelijkheden waar je de dag kunt doorbrengen: ofwel een eenpersoonskamer, ofwel een soort van cabine (ook een bed, maar de ruimte wordt afgesloten met gordijn), ofwel een relaxzetel. Bij die laatste optie zit je telkens met een zestal mensen bij elkaar. Inschatten hoeveel bedden en stoelen er in totaal zijn, is moeilijk. Het is er een bedrijvige bedoening, een komen en gaan. Stel je bij het hele dagziekenhuis niks oubolligs voor, het is modern en strak ingericht en er heerst best wel een gemoedelijke sfeer.
10u45
De verpleegkundige die me de volledige dag zal opvolgen, komt langs en stelt zich voor. Mijn parameters worden genomen (temperatuur en bloeddruk). Omdat de hoeveelheid chemo die je toegediend krijgt, berekend wordt op je volume, mag ik mijn gewicht nog eens vertellen. Altijd leutig. Terwijl ze de poortkatheter aansluit, stelt ze me allerlei vragen over hoe de afgelopen twee weken gepasseerd zijn: had ik last van dit, had ik last van dat, ... ? De poortkatheter aanprikken houdt in dat er slechts 1x geprikt wordt (weliswaar een venijnige prik, maar de pijn is vrijwel direct over) en meteen een buisje aangesloten wordt, waarlangs alle infusen zullen binnendruppelen. Er wordt bloed afgenomen langs de katheter en meteen naar het labo gestuurd om na te gaan of de bloedwaarden goed genoeg zijn voor deze chemo-beurt.
11u15
De assistente-oncologie komt langs. Welke klachten heb ik allemaal en hoe gaan we die oplossen? Ik heb nog eens gegrasduind in al mijn medische verslagen en blijf wat vragen hebben over mijn kanker. Ze neemt haar tijd om alles uit te leggen. Naast het overlopen van de 'gebruikelijke' klachten (voornamelijk misselijkheid) geef ik aan dat de laatste week ik een pijnlijke plek boven de geamputeerde borst heb, thv borstbeen. Natuurlijk vrees ik al een week lang voor uitzaaiingen op het bot. Het zouden zenuwpijnen zijn, volgens de dokter, omwille van het doorknippen van de zenuwen. Ben ik gerustgesteld? Niet echt.
11u30
"Wenst u een broodmaaltijd?" vraagt dezelfde verpleegkundige van de vorige drie chemo-beurten. Ik hoor haar al in de verte naderen wegens haar monotone manier van spreken waarbij ze altijd exact hetzelfde zinnetje herhaalt. Deze keer neem ik er eentje. Hmmmm, heerlijke soep (not!).
11U50
Even een stress-opstoot, niet medisch gerelateerd. De man moet live op de radio komen en ik stress vermoedelijk meer dan hijzelf. Ik kan maar een ding denken: dokters, nu niet binnenkomen. En ook: trots!
12u00
De assistente-oncologie komt opnieuw langs, deze keer met de vaste oncoloog van het dagziekenhuis. De visite valt samen te vatten in 2 duo's: kort en krachtig, binnen en buiten. "Je bloedwaarden zijn goed, over de pijnlijke plek moet je je geen zorgen te maken, de zwaarste kuur zit erop, de voorschriften voor de nieuwe medicatie voor de taxol-kuur worden straks bezorgd, je hart moet onderzocht worden voor we opstarten met taxol, die trouwens helemaal anders is dan epirubicine en tot binnen twee weken dan!" De oncoloog geeft groen licht aan het labo om de chemo klaar te maken.
12u40
De verpleegkundige komt langs met de premedicatie (cortisone en een medicijn dat 5 dagen misselijkheid onderdrukt). Een eerste infuus met vocht wordt aangesloten via het buisje aan de katheter. Nu heb ik een infuushouder waarmee ik rekening moet houden. Voordien kon ik gewoon rondlopen zonder gezeul. Nu is het puzzelen om in het kleinste kamertje binnen te raken.
13u40
Daar gaan we dan, de eerste chemo cyclofosfamide wordt aangsloten (nog een extra buisje op katheter).
14u10
Om beschadiging van de nieren te voorkomen, moet er tussen elk infuus met chemo gespoeld worden.
14u30
De befaamde rode cocktail wordt geserveerd. Bij het zien van de ijsblokjes schud ik zo uitdrukkelijk mijn hoofd, dat de verpleegkundige zich vlug uit de voeten maakt met de beker. Mijn maag keert om. Het was duidelijk niet de eerste keer dat ze zo'n reactie zag. Geen afkoelen deze keer, ik neem het risico op mondinfecties er maar bij. Doorheen de dag probeer ik voldoende te drinken, maar het is niet evident. Allerlei negatieve linken hebbben zich toch al gevormd in mijn hoofd.
15u30
Na een uur zit het rode spul in mijn lijf. Nog een half uurtje spoelen.
16u
Alle infuuszakjes worden afgekoppeld. Er wordt nog een fysiologische zoutoplossing door de katheter gespoten, naaldje eruit, plakker erop en na 6 uur komt de man mij weer ophalen. Richting thuis, bed, emmer.
"Chemo krijgen, hoe gaat dat eigenlijk?". Een verslag van uw reporter ter plaatse.
Dinsdag 23 mei 2017
9u55
We checken in bij het oncologisch dagziekenhuis in Gasthuisberg. Gelukkig moeten we niet parkeren op de hoofdparking en kilometers stappen door het ziekenhuis om bij het dagziekenhuis aan te komen. Een speciale kanker-badge opent de slagboom van een parking vlakbij de afdeling en vlakbij de afrit van de autostrade. Logisch, want de kans is groot dat ik aan het eind fysiek niet meer in staat zal zijn om lange afstanden te wandelen. Service voor de patienten.
Ik krijg mijn identificatiebandje om en moet voor de eerste, maar lang nog niet de laatste keer vandaag mijn geboortedatum zeggen.
10u
Ik krijg deze keer een luxe-suite toebedeeld, een eenpersoonskamer(tje). Er zijn drie mogelijkheden waar je de dag kunt doorbrengen: ofwel een eenpersoonskamer, ofwel een soort van cabine (ook een bed, maar de ruimte wordt afgesloten met gordijn), ofwel een relaxzetel. Bij die laatste optie zit je telkens met een zestal mensen bij elkaar. Inschatten hoeveel bedden en stoelen er in totaal zijn, is moeilijk. Het is er een bedrijvige bedoening, een komen en gaan. Stel je bij het hele dagziekenhuis niks oubolligs voor, het is modern en strak ingericht en er heerst best wel een gemoedelijke sfeer.
10u45
De verpleegkundige die me de volledige dag zal opvolgen, komt langs en stelt zich voor. Mijn parameters worden genomen (temperatuur en bloeddruk). Omdat de hoeveelheid chemo die je toegediend krijgt, berekend wordt op je volume, mag ik mijn gewicht nog eens vertellen. Altijd leutig. Terwijl ze de poortkatheter aansluit, stelt ze me allerlei vragen over hoe de afgelopen twee weken gepasseerd zijn: had ik last van dit, had ik last van dat, ... ? De poortkatheter aanprikken houdt in dat er slechts 1x geprikt wordt (weliswaar een venijnige prik, maar de pijn is vrijwel direct over) en meteen een buisje aangesloten wordt, waarlangs alle infusen zullen binnendruppelen. Er wordt bloed afgenomen langs de katheter en meteen naar het labo gestuurd om na te gaan of de bloedwaarden goed genoeg zijn voor deze chemo-beurt.
11u15
De assistente-oncologie komt langs. Welke klachten heb ik allemaal en hoe gaan we die oplossen? Ik heb nog eens gegrasduind in al mijn medische verslagen en blijf wat vragen hebben over mijn kanker. Ze neemt haar tijd om alles uit te leggen. Naast het overlopen van de 'gebruikelijke' klachten (voornamelijk misselijkheid) geef ik aan dat de laatste week ik een pijnlijke plek boven de geamputeerde borst heb, thv borstbeen. Natuurlijk vrees ik al een week lang voor uitzaaiingen op het bot. Het zouden zenuwpijnen zijn, volgens de dokter, omwille van het doorknippen van de zenuwen. Ben ik gerustgesteld? Niet echt.
11u30
"Wenst u een broodmaaltijd?" vraagt dezelfde verpleegkundige van de vorige drie chemo-beurten. Ik hoor haar al in de verte naderen wegens haar monotone manier van spreken waarbij ze altijd exact hetzelfde zinnetje herhaalt. Deze keer neem ik er eentje. Hmmmm, heerlijke soep (not!).
11U50
Even een stress-opstoot, niet medisch gerelateerd. De man moet live op de radio komen en ik stress vermoedelijk meer dan hijzelf. Ik kan maar een ding denken: dokters, nu niet binnenkomen. En ook: trots!
12u00
De assistente-oncologie komt opnieuw langs, deze keer met de vaste oncoloog van het dagziekenhuis. De visite valt samen te vatten in 2 duo's: kort en krachtig, binnen en buiten. "Je bloedwaarden zijn goed, over de pijnlijke plek moet je je geen zorgen te maken, de zwaarste kuur zit erop, de voorschriften voor de nieuwe medicatie voor de taxol-kuur worden straks bezorgd, je hart moet onderzocht worden voor we opstarten met taxol, die trouwens helemaal anders is dan epirubicine en tot binnen twee weken dan!" De oncoloog geeft groen licht aan het labo om de chemo klaar te maken.
12u40
De verpleegkundige komt langs met de premedicatie (cortisone en een medicijn dat 5 dagen misselijkheid onderdrukt). Een eerste infuus met vocht wordt aangesloten via het buisje aan de katheter. Nu heb ik een infuushouder waarmee ik rekening moet houden. Voordien kon ik gewoon rondlopen zonder gezeul. Nu is het puzzelen om in het kleinste kamertje binnen te raken.
13u40
Daar gaan we dan, de eerste chemo cyclofosfamide wordt aangsloten (nog een extra buisje op katheter).
14u10
Om beschadiging van de nieren te voorkomen, moet er tussen elk infuus met chemo gespoeld worden.
14u30
De befaamde rode cocktail wordt geserveerd. Bij het zien van de ijsblokjes schud ik zo uitdrukkelijk mijn hoofd, dat de verpleegkundige zich vlug uit de voeten maakt met de beker. Mijn maag keert om. Het was duidelijk niet de eerste keer dat ze zo'n reactie zag. Geen afkoelen deze keer, ik neem het risico op mondinfecties er maar bij. Doorheen de dag probeer ik voldoende te drinken, maar het is niet evident. Allerlei negatieve linken hebbben zich toch al gevormd in mijn hoofd.
15u30
Na een uur zit het rode spul in mijn lijf. Nog een half uurtje spoelen.
16u
Alle infuuszakjes worden afgekoppeld. Er wordt nog een fysiologische zoutoplossing door de katheter gespoten, naaldje eruit, plakker erop en na 6 uur komt de man mij weer ophalen. Richting thuis, bed, emmer.
Reacties
Een reactie posten