Bad (hair) day

Niet op dag 10 begon de haaruitval, maar op dag 17, vorige week vrijdag. Plots komt het dan echt los. Voor de mensen die een beetje nieuwsgierig zijn naar hoe mijn kopje er onder dat mutsje uitziet : het had aanvankelijk iets van het haar van Monchichi, maar ondertussen lijk ik meer op een half gepluimde kip. De dochter vraagt subtiel of ik misschien voortaan altijd de muts kan ophouden, want : nu zie je er echt wel raar uit. En gelijk heeft ze. Het is geen zicht. Wat zou ik graag hebben dat het hele boeltje op een uurtje tijd verdwenen is. Ik ben wel opgelucht dat mijn lange lokken reeds kortgewiekt zijn. Het zorgt voor een iets minder bruuske overgang, maar balen is het sowieso. De losse haren dwarrelen rond, plakken in de bodylotion en hangen vast in de mutsjes. Een rolletje om kleren van pluisjes te verlossen, blijkt een handig ding om de mutsjes te 'ontharen'.

Het is die vrijdag niet alleen een bad hair day, het is een moeilijke dag tout court. Op mijn facebook-wall zie ik een paar gezinnetjes passeren met kersverse en schattige derde telgjes. I like (natuurlijk). Ik, daarentegen, vis uit de brievenbus nog twee kaartjes met 'sterkte' en 'hou vol'. Het maakt me verdrietig en opstandig (uiteraard niet de kaartjes, dankjewel daarvoor!). Ik loop te tobben. Hoe was het gelopen als ons derde kindje niet verstrikt was geraakt in haar navelstreng en ik bevallen was, niet in juli, maar in het voorziene december? Had ik de lichte deuk opgemerkt in een met melkklieren opgezette borst? En wanneer dan? Als het te laat was? Rationeel weet ik dat het een nare samenloop van nare omstandigheden is en vooralsnog hebben wat-als-gedachten geen therapeutische waarde, maar dat moederhart van mij, dat weent alsmaar bij die gedachten. Bij het idee dat het bijna lijkt alsof ze mij gered heeft.