Chemo
Woensdagnacht, de klok slaat exact 3 uur. Ik lig te stuiteren in bed: draaien, keren, draaien, keren op de rustgevende tonen van 's mans ademhaling. Mijn hoofd daarentegen draait op volle toeren. Het 'ideale' moment om een update te neer te pennen hoe ik chemo ondertussen verteer... Dat nachtelijke klaarwakker zijn is een kadootje van de cortisone die ik moet nemen de eerste twee dagen na de chemo. Het gaat ontstekingen tegen die de chemo zou kunnen veroorzaken in het lichaam, maar cortisone is eveneens een oppepper, met als bewijs het uur van dit schrijven.
Durf ik al in termen van patronen spreken hoe de epirubicine zich laat voelen? Ik kreeg afgelopen dinsdag chemo nummer 3 (van 4 !! Ik tel eerst af tot deze 4 kuren achter de rug zijn. De 3 maanden met 12 beurten taxol die nog volgen, laat ik even buiten beschouwing.) Als de infobrochure over de nevenwerkingen van epirubicine 42 pagina's telt, kan het haast niet anders dan dat ik wel last heb van een paar zaken en tot 3 maal toe zijn het voornamelijk aanhoudende misselijkheid, oprispingen, brandend maagzuur (al helpt de maagbeschermer die ik nu dagelijks neem al een flink stuk) en vermoeidheid (het gevoel dat ik de dag voordien zwaar gesport heb, al zegt de stappenteller helaas iets anders). Ik bevind me de avond zelf na het toedienen in een soort van chemoroes : enorm misselijk, van de kaart, wankel op de benen en tot niks in staat. De nacht brengt opheldering en de cortisone die ik op woensdag en donderdag moet nemen, zorgt dat ik die eerste dagen wat 'opgepept' ben doorheen de misselijkheid heen. Bij het stoppen met die medicatie op vrijdag, slaat de vermoeidheid toe. Dat houdt een twee-, drietal dagen aan. Op zondag/maandag voel ik het 'keren' en lijkt de chemo grotendeels verteerd. Zoals ze voorspeld hadden : een slechte en een goede week. Zelfs met bovengenoemde kwalen, spartel ik de dagen van de slechte week al bij al vrij oké door. Waar zet ik mijn handtekening voor een dergelijk verder verloop?
Mijn lijstje met zelfhulptips breidt ondertussen langzaam uit. Werkt voor mij: afleiding, bezig zijn en blijven, bewegen, onder de mensen komen (met stip op nummer 1). Asap in bed na het thuiskomen van de chemo, met een emmertje naast me. De zwaarste misselijkheid eruit proberen te slapen. Kleine porties eten (met stip op nummer 1 wat betreft mijn grootste uitdaging want mijn ogen zijn blijven steken in het prekankertijdperk en zijn nog niet helemaal afgestemd op mijn maag. Anti-misselijkheidsmedicijn primperan fopt me en zorgt ervoor dat de maag wel oké lijkt voor de maaltijd, maar nadien bekoop ik me dat snel). Niet drinken tijdens de maaltijd. Kleine beetjes drinken, maar tegelijk moet ik veel drinken. En daar knelde het schoentje. Waar ik na de eerste chemobeurt vrij optimistisch schreef over het afkoelen van de mond met ijsblokjes "wat moet, dat moet", lukte me dat de tweede keer totaal niet. Het is me toen zwaar misvallen, zo zwaar dat ik mijn maag nog altijd voel ineenkrimpen terwijl ik dit typ. Ik kan/kon de dagen die volgen na het toedienen van de chemo geen water meer binnenkrijgen: soep, melk, cola en water met een limoen-citroensmaakje zijn alternatieven. Ik experimenteerde met het zelf maken van ice-tea, maar ik ben geen thee-drinker en kanker lijkt daar niks aan te veranderen. Wel shocking news: ik drink geen koffie meer. De begroting 2018 zal er wel bij varen.
Tijdens de laatste chemo kreeg ik van de oncoloog nieuws over het erfelijkheidsonderzoek : de kanker is niet genetisch voor de reeds door onderzoek gekende genen. Toch een opluchting voor mijn kroost. Het verslag eindigt met een nuancerende noot. Mogelijks zorgt toekomstig onderzoek voor nieuwe doorbraken en blijkt mijn kanker alsnog een genetische oorzaak te hebben. Zeg nooit nooit dus.
Durf ik al in termen van patronen spreken hoe de epirubicine zich laat voelen? Ik kreeg afgelopen dinsdag chemo nummer 3 (van 4 !! Ik tel eerst af tot deze 4 kuren achter de rug zijn. De 3 maanden met 12 beurten taxol die nog volgen, laat ik even buiten beschouwing.) Als de infobrochure over de nevenwerkingen van epirubicine 42 pagina's telt, kan het haast niet anders dan dat ik wel last heb van een paar zaken en tot 3 maal toe zijn het voornamelijk aanhoudende misselijkheid, oprispingen, brandend maagzuur (al helpt de maagbeschermer die ik nu dagelijks neem al een flink stuk) en vermoeidheid (het gevoel dat ik de dag voordien zwaar gesport heb, al zegt de stappenteller helaas iets anders). Ik bevind me de avond zelf na het toedienen in een soort van chemoroes : enorm misselijk, van de kaart, wankel op de benen en tot niks in staat. De nacht brengt opheldering en de cortisone die ik op woensdag en donderdag moet nemen, zorgt dat ik die eerste dagen wat 'opgepept' ben doorheen de misselijkheid heen. Bij het stoppen met die medicatie op vrijdag, slaat de vermoeidheid toe. Dat houdt een twee-, drietal dagen aan. Op zondag/maandag voel ik het 'keren' en lijkt de chemo grotendeels verteerd. Zoals ze voorspeld hadden : een slechte en een goede week. Zelfs met bovengenoemde kwalen, spartel ik de dagen van de slechte week al bij al vrij oké door. Waar zet ik mijn handtekening voor een dergelijk verder verloop?
Mijn lijstje met zelfhulptips breidt ondertussen langzaam uit. Werkt voor mij: afleiding, bezig zijn en blijven, bewegen, onder de mensen komen (met stip op nummer 1). Asap in bed na het thuiskomen van de chemo, met een emmertje naast me. De zwaarste misselijkheid eruit proberen te slapen. Kleine porties eten (met stip op nummer 1 wat betreft mijn grootste uitdaging want mijn ogen zijn blijven steken in het prekankertijdperk en zijn nog niet helemaal afgestemd op mijn maag. Anti-misselijkheidsmedicijn primperan fopt me en zorgt ervoor dat de maag wel oké lijkt voor de maaltijd, maar nadien bekoop ik me dat snel). Niet drinken tijdens de maaltijd. Kleine beetjes drinken, maar tegelijk moet ik veel drinken. En daar knelde het schoentje. Waar ik na de eerste chemobeurt vrij optimistisch schreef over het afkoelen van de mond met ijsblokjes "wat moet, dat moet", lukte me dat de tweede keer totaal niet. Het is me toen zwaar misvallen, zo zwaar dat ik mijn maag nog altijd voel ineenkrimpen terwijl ik dit typ. Ik kan/kon de dagen die volgen na het toedienen van de chemo geen water meer binnenkrijgen: soep, melk, cola en water met een limoen-citroensmaakje zijn alternatieven. Ik experimenteerde met het zelf maken van ice-tea, maar ik ben geen thee-drinker en kanker lijkt daar niks aan te veranderen. Wel shocking news: ik drink geen koffie meer. De begroting 2018 zal er wel bij varen.
Tijdens de laatste chemo kreeg ik van de oncoloog nieuws over het erfelijkheidsonderzoek : de kanker is niet genetisch voor de reeds door onderzoek gekende genen. Toch een opluchting voor mijn kroost. Het verslag eindigt met een nuancerende noot. Mogelijks zorgt toekomstig onderzoek voor nieuwe doorbraken en blijkt mijn kanker alsnog een genetische oorzaak te hebben. Zeg nooit nooit dus.
Reacties
Een reactie posten