Weekendje weg

Ik ga op reis en neem mij … mijn kersverse borst. Het went erg vlug om slechts 1 borst te hebben en eentje in een doosje. Toch moet ik bij het inpakken de klik maken dat iets extra mee in de valies gaat. We hebben last minute een weekendje Sunparks van vrijdag tot en met maandag geboekt vooraleer de chemo van start gaat. Zalig weer, goed gezelschap, even lijkt het alsof ik geen kanker meer heb. Hoewel … dat kankerduiveltje beheerst onbewust mijn gedachten. Op zondag rijden we met dochter en vriendinnetjes naar Antwerpen voor een K3-optreden. Ik overschouw de Lotto Arena van bovenaf en stel me de vraag: één op acht, hoeveel mama's of oma's met borstkanker zitten hier? Net zoals zwangere vrouwen overal zwangere vrouwen gaan zien, spot ik nu een vrouw met chemosjaaltje zittend op een bankje in de zon. Of zie ik daar in het zwembad nu geen bikini uit de nieuwe collecte prothese-badmode van Amoena? Zou die mevrouw ook … ?  Ik ben opeens ingewijd in een wereld die mij voordien onbekend was. Ik moet bijvoorbeeld voortaan lingerie en badgerief shoppen in een speciaalzaak. De bh's zijn aangepast zodat je prothese op zijn plaats blijft zitten, evenals de badmode. Geen zorgen dus dat ik de prothese moet gaan opduiken uit het zwembad. Nu de lente aan het doorbreken is, moet ik een nieuwe drempel over. Tot nu droeg ik een los hemdje, een sjaal eroverheen, … alles wat perfect een boezem uit evenwicht camoufleert. Binnenkort zijn daar de kleedjes weer, de topjes en de iets diepere uitgesneden blousjes. Zijn dat nog opties? 

Bij het boeken van de vakantie zag ik over het hoofd dat ik eigenlijk niet mag zwemmen door de recente plaatsing van de poortkatheter, maar ik ga mee in het water tot waar het kan. In mijn nieuwe prothese-tankini voel ik me wat kwetsbaar, hoewel de man me 100 keer verzekerd dat er niks opvallend te zien is. De kinderen amuseren zich te pletter in het water. Opeens wijst een kindje naar me en vraagt iets aan zijn mama. Oh nee, mijn prothese, schiet het door mijn hoofd. Vlug even checken of de handel nog op zijn plaats zit. Jawel. Dan pas denk ik aan de honingraat-pleister die over de wonde van de poortkatheter geplaatst is. Daar wees het jongetje dus naar. De mama doet beschaamd naar haar zoon van “Sssttt sssttt!” Wat zal dat geven binnen een tweetal weken als ik opeens haarloos door het leven stap?

Morgen, dinsdag, start ik met de chemo. Ik heb een vaag gevoel dat ik vandaag een hoofdstuk van mijn leven afsluit. Dat hoofdstuk waarin ik stilaan de onzekerheden van de twintigerjaren achter mij probeer te laten en het gevoel heb dat ik nog in de fleur van mijn leven moet komen. Wat er te wachten staat, klinkt weinig fleurig : chemo, haaruitval, cortisone (en dus hoogstwaarschijnlijk vochtophoping en extra kilo's mee te slepen) en menopauzaal worden door de chemo, nadien door medicatie om er waarschijnlijk definitief in te blijven. Ik ben nog geen 34 … Ik moet me toch doorheen de dag af en toe vermannen en voel op onbewaakte momenten de tranen opborrelen. Ik wil de dag dan ook blijven rekken: nog een ritje met de go-cart, ijsje eten, wat geo-caches zoeken. Ik wou dat morgen niet hoefde komen, maar tegelijk wil ik van start gaan, aftellen, het zo snel mogelijk allemaal achter de rug hebben.